एका प्रतिभावान; एकाकी चित्रकाराने;स्वप्नात एक परी पहिली ..
तिचे माधुर्य ;तिचे लाघव ;अगदी तिची न्याहाळली त्याने सावली;
तिचे रूप उतरवले त्याने हृदयात ;
आणि चालू लागले त्याचे दैवी हात..
त्याने उतरवले तिला ;कौशल्याने शुभ्र कागदांवरती ..
काळजातले सगळे प्रेम रिकामे केले त्याने ;तिच्या चित्रा-वरती ..
स्वताच्या रक्ताचेच जणू लाल रंग भरले तिच्या आरक्त मुद्रेवर..
सूर्यासारखे तेज ओतले तिच्या प्रकाशमान तलम कायेवर ...
तिच्या मधुर हास्यासाठी ;मोत्याचे वर्ण निर्माण केले त्याने रंगांतून;
आणि फुलवल्या तिच्या आसपास रम्य फळांच्या रसाळ बागा ..चित्रांतूनच ..!!
स्वर्गालाही लाजवेल असा रंग-साज चढविला तिला..
संन्य्स्तासही मोहवेल असा आवेश चढविला तिला..
तिचे हास्य ;तिचे प्रेम आपल्या हृदयाजवळ राहावे ;
आपल्यासाठीच तिचे अलौकिक लावण्य असावे ..
म्हणून एकांतात तिचेच ध्यान केले त्याने..
तिचे मनोहारी चित्र लक्षावधी वेळा कवटाळले त्याने..
ती जिवंत व्हावी ;म्हणून व्रते केली ;उपास केले ;
पण ती चीत्रांतूनच हसत राहिली;दिवस असेच उलटून गेले..
आणि एके दिवशी पहाटे ;त्याने डोळे उघडले ;;
चित्र रिकामे होते..शुभ्र कागदाचे निर्विकार पान फडफडले.;
चित्रकार वेडा-पिसा झाला ;त्याने तिला सर्वत्र शोधले;
आकाशाकडे ;नदीकडे;झर्यांमध्ये;रानांमध्ये ;अस्वस्थ होऊन पाहिले ;
अश्रूंचे बांध फुटून वाहताना ;काळीज सारे तुटून जाताना;कुणीतरी बोलावले त्याला
एक पक्षी उंच झाडावरचा;त्याच्याजवळ विहरत आला ;गंभीर स्वरात म्हणाला त्याला ;;
""" काल रात्री विजा पडल्या ;देवदूत कोणी आला खाली..
चित्रांमधली तुझी परी ;त्याला पाहताच जिवंत झाली.
परी म्हणाली ;तुझ्याचसाठी इतके दिवस झुरत होते..
चित्रकाराला मूर्ख करून ,रंग भरून घेत होते..
त्याने त्याचे सगळे प्रेम ओतून मला जन्म दिला
माझा खेळ बिचार्याला अजून सुद्धा नाही कळला
त्याचे दैवी हात वापरून ;पहा परत जगात आले..
त्याला वाटेल वाईट नंतर;आपले मात्र काम झाले;
तुझी परी त्याच्यासंगे ;माझ्यासमोर निघून गेली..
चित्रकारा;तुझेच प्रेम जीवन म्हणून घेऊन गेली.
तुज्यासार्खेच कित्येक असे प्रेम म्हणून फसून जातात
अरे वेड्या ;परीवर का इतके कोणी विश्वास करतात??""
....................................................लेखन -हर्षल
